فاطمی دز/
امروز سوم شعبان سال 1435 هجزی قمری مصادف است با میلاد آقای شهیدان و سرور و سالار شیعیان جهان، سومین اختر تابناک امامت و ولایت سیدالشهداء حسین بن علی ابن ابیطالب علیه السلام...
در این روز در سال 4 ه آقاى شهیدان و سرور و سالار شیعیان و دلباختگان ، اشک هر مؤ من ، امام زاهد عباد، شهید غریب ، عطشان نینوا حضرت ابا عبدالله الحسین الشهید (علیه السلام ) عالم را به نور خود منور فرمود. اقوال دیگر در ولادت آن حضرت پنجم شعبان و سى ام ربیع الاول و دوازدهم رجب است .
القاب امام حسین (علیه السلام )
نام مبارک آن حضرت در تورات شبیر و در انجیل طاب است . پدرشان مولانا و مقتدانا امیر المؤ منین على بن ابى طالب (علیه السلام ) و مادرشان حضرت ولیه الله و حبیبته خاتون دو سرا صدیقه کبرى فاطمه زهرا (علیها السلام ) است .
کنیه آن حضرت ابوعبدالله و کنیه خاص آن حضرت ابو على است . القاب حضرت الشهید، السعید، السبط الثانى ، الامام الثالث ، الرشید، الطیب ، الوفى ، السید، الزکى ، المبارک ، تابع لمرضات الله است .
پیامبر (صلى الله علیه و آله ) در ولادت امام حسین (علیه السلام )
هنگامى که خبر ولادت آن حضرت به پیامبر گرامى (صلى الله علیه و آله ) رسید، به خانه امیر المؤ منین (علیه السلام ) آمدند و به اسماء فرمودند تا مولود را بیاورد. اسماء حضرت را در پارچه اى سفید پیچید و خدمت رسول اکرم (صلى الله علیه و آله ) آورد. پیامبر (صلى الله علیه و آله ) در گوش راست آن حضرت اذان و در گوش چپ اقامه فرمودند.
روز اول یا هفتم ولادت امین وحى الهى جبرئیل فرود آمد و عرض کرد: ((سلام خداوند بر تو باد اى پیامبر، این نوزاد را را به نام پسر کوچک هارون شبیر نام بگذار، که به عربى حسین گفته مى شود. چون على (علیه السلام ) براى شما بسان هارون براى موسى بن عمران است ، جز آنکه شما خاتم پیامبرانى )).
به این ترتیب نام پر عظمت ((حسین )) از جانب پروردگار براى دومین فرزند فاطمه (علیها السلام ) انتخاب شد. در این رز ملائکه آسمانها براى عرض تهنیت به مناسب این ولادت خدمت پیامبر (صلى الله علیه و آله ) رسیدند و از خاک قبر آن بزرگوار براى پیامبر (صلى الله علیه و آله ) آوردند و به آن حضرت تعزیت نیز گفتند.
یکى از معجزات روز ولادت آن حضرت این بود که فطرس ملک یا دردائیل پناه به آن امام مظلوم برد و خداوند او را بخشید و او را به مقام قبلى اش بازگردانید.
دوران زندگى امام حسین (علیه السلام )
آن حضرت شش سال و چند ماه با جد گرامى خود رسول اکرم (صلى الله علیه و آله ) بود. مدت سى سال با پدر بزرگوار خود مولاى متقیان امیر المؤ منان (علیه السلام ) زندگى کرد، و در جمل ، صفین و نهروان شرکت داشت .
در دوران زمامدارى غاصبانه عمر، امام حسین (علیه السلام ) در سن ده سالگى وارد مسجد شد و خلیفه دم را به منبر پیامبر (صلى الله علیه و آله ) مشاهده کرد که سخن مى گفت . از منبر بالا رفت و فریاد زد: ((از منبر پدرم فرود آى ))!
بعد از شهادت امیر المؤ منین (علیه السلام ) همراه و شریک رنجهاى امام حسین (علیه السلام ) بود، و شاهد بود که معاویه و دیگر منافقین و کافران چگونه دهان آلوده خود را به بدگویى پدر بزرگوارش امیر المؤ منین و برادرش امام حسن (علیه السلام ) مى گشایند.
پس از آنکه امام مجتبى (علیه السلام ) را مظلومانه شهید کردند؛ امامت به آن وجود سراپا جود رسید، و بعد از مصائب و اذیتها و زخم زبانها، در روز عاشورا آن حضرت را به شهادت رسانیدند.
در این روز توقیع مبارک از ناحیه امام زمان (علیه السلام ) در رابطه با ولادت امام حسین (علیه السلام ) به قاسم بن علاء همدانى صادر شد.
ورود امام حسین (علیه السلام ) به مکه
در شب جمعه سوم شعبان سال 60 ه امام حسین (علیه السلام ) وارد مکه شدند و تا ذى الحجه در آنجا اقامت داشتند.
نویسنده : [ خادم الزهرا]
